Ο εκφοβισμός στα χέρια των συνομηλίκων δεν πρέπει να γίνεται αποδεκτός ως φυσιολογικό μέρος της ενηλικίωσης και δεν πρέπει να αναμένεται από τα παιδιά απλώς να «το ξεπεράσουν». ο τραύμα είναι τόσο σπουδαίο που τα παιδιά που εκφοβίζονται μπορεί να βιώσουν συναισθηματικά σημάδια που παραμένουν μαζί τους σε όλη τη ζωή.
Η έρευνα για τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις του εκφοβισμού σε παιδιά σχολικής ηλικίας ήταν περιορισμένη, αλλά το θέμα έχει τραβήξει περισσότερη προσοχή τα τελευταία χρόνια. Σύμφωνα με πρόσφατες μελέτες στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου περίπου το 10 τοις εκατό των παιδιών βιώνουν συχνό εκφοβισμό, ο κίνδυνος συναισθηματικών προβλημάτων στο δρόμο για τα παιδιά που εκφοβίζονται είναι τέσσερις φορές μεγαλύτερος από ό,τι για τα παιδιά που βιώνουν κακοποίηση από ενήλικες.
Ομοίως, μια πανεθνική μελέτη που διεξήχθη στη Φινλανδία δείχνει ότι το 20 τοις εκατό των ενηλίκων που υφίστανται εκφοβισμό στην παιδική ηλικία αναπτύσσουν προβλήματα ψυχικής υγείας αρκετά σοβαρά ώστε να δικαιολογούν θεραπεία στην εφηβεία ή στην πρώιμη ενήλικη ζωή τους και περισσότερο από το 10 τοις εκατό συνεχίζουν να διαγιγνώσκονται με ψυχιατρική διαταραχή από τον όταν φτάσουν τα τριάντα τους.
Παρόμοια έρευνα στο Ηνωμένο Βασίλειο δείχνει ότι τα παιδιά που εκφοβίζονται έχουν 60 τοις εκατό περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουν συναισθηματικά προβλήματα από τους ενήλικες. Οι ενήλικες που υπέστησαν εκφοβισμό ως παιδιά έχουν υψηλότερο κίνδυνο να αναπτύξουν διαταραχές όπως π.χ ανησυχία, κατάθλιψη, και σχιζοφρένεια, και επίσης είναι πιο πιθανό να επιχειρήσουν αυτοκτονία.
Τα παιδιά που εκφοβίζονται συχνά παλεύουν με χαμηλή αυτοεκτίμηση και κακές ακαδημαϊκές επιδόσεις και μπορεί να εγκαταλείψουν το σχολείο στα εφηβικά τους χρόνια.
Τα θύματα εκφοβισμού μπορεί να συνεχίσουν να αντιμετωπίζουν σοβαρά το νόμο, συμπεριλαμβανομένων συχνών καυγάδων και κακοποίησης παιδιών ή συντρόφων. Αν και δεν είναι σύνηθες, λίγοι μπορεί να ανταποδώσουν βίαια. Στους περισσότερους πυροβολισμούς στο σχολείο, ο πυροβολητής βίωσε σοβαρό παιδικό εκφοβισμό.
Η κατάχρηση ουσιών και ο εθισμός δεν είναι ασυνήθιστες για τα θύματα εκφοβισμού, συχνά αρκετά σοβαρά ώστε να δικαιολογείται φάρμακο και εθισμός στο αλκοόλ και απεξάρτηση. Διατροφικές διαταραχές όπως ανορεξία και βουλιμία μπορεί επίσης να απαιτήσει θεραπεία.
Ο εκφοβισμός είναι κακοποίηση και δεν πρέπει ποτέ να γίνεται ανεκτός, αλλά πολλά παιδιά διστάζουν να πουν στους ενήλικες ότι υφίστανται εκφοβισμό. Μπορεί να ντρέπονται ή μπορεί να φοβούνται ότι το να το πουν σε έναν ενήλικα θα κάνει τα πράγματα χειρότερα.
Εναπόκειται στους γονείς, τα σχολεία και τις κοινότητες να αναπτύξουν ασφαλή περιβάλλοντα για τα παιδιά και θα πρέπει να είναι διαθέσιμα προγράμματα πρόληψης του εκφοβισμού σε ολόκληρη την κοινότητα. Τα παιδιά που βιώνουν ή γίνονται μάρτυρες εκφοβισμού θα πρέπει να ενθαρρύνονται να αναφέρουν σε δάσκαλο, προπονητή, σύμβουλο ή γονέα όποτε λαμβάνει χώρα ο εκφοβισμός.
