Η κοινωνία εκφράζει μεγάλη ανησυχία για τα φτωχά, υποεξυπηρετούμενα παιδιά και την αυξημένη πιθανότητα να μην έχουν πρόσβαση σε υγειονομική περίθαλψη και εκπαίδευση ή να στραφούν σεφάρμακα ή έγκλημα στην ενήλικη ζωή. Λιγότερη προσοχή δίνεται στα παιδιά εύπορων γονέων που έχουν τα δικά τους προβλήματα. Η συναισθηματική παραμέληση συχνά περνά απαρατήρητη ή δεν αναφέρεται, κάτι που μπορεί να οφείλεται σε μεροληψία εναντίον ευκατάστατων, προνομιούχων ανθρώπων ή σε τάση να κατηγορούν τους γονείς για κακομαθήματα ή τέρψη των παιδιών τους.
Οι εύποροι γονείς συχνά αναγνωρίζουν ότι τα παιδιά τους παλεύουν με προβλήματα συμπεριφοράς, ακαδημαϊκά προβλήματα ή κοινωνικές σχέσεις, αλλά μπορεί να διστάζουν να ζητήσουν βοήθεια από φόβο μήπως τιμωρηθούν ή μπορεί να αισθάνονται ντροπή ή ενοχή για τον πλούτο τους. Όπως κάθε γονείς, οι πλούσιοι γονείς αγαπούν και φροντίζουν τα παιδιά τους. Ωστόσο, όταν προκύπτουν προβλήματα,οικογενειακά προγράμματα ή παροχή συμβουλών σπάνια προσφέρονται.
Είναι αλήθεια ότι τα εύπορα παιδιά μπορεί να παρασυρθούν με χρήματα ή υλικά αγαθά, ενώ την ίδια στιγμή πεινούν για αγάπη και στοργή. Η παραμέληση μπορεί να συμβεί όταν οι γονείς είναι πολύ απασχολημένοι για να περνούν χρόνο με τα παιδιά, να προσλαμβάνουν νταντάδες ή να στέλνουν τους απογόνους τους στο οικοτροφείο ενώ περνούν χρόνο ταξιδεύοντας για επαγγελματικούς λόγους ή για αναψυχή. Τα ακαδημαϊκά επιτεύγματα ή η καλή συμπεριφορά ανταμείβονται με υλικά αγαθά, αλλά πάρα πολλές πολυτέλειες νωρίς στη ζωή μπορεί να οδηγήσουν σε έλλειψη ορίων και ισχυρή αίσθηση δικαιώματος, ακόμη καιΝαρκισσισμός.
Η σημερινή κουλτούρα των διασημοτήτων έχει επιδεινώσει την κατάσταση, καθώς ο πλούτος, η δύναμη και η φήμη θεωρούνται άξιοι στόχοι.
Εξαιρετικά χαμηλή ανοχή στην απογοήτευση– Τα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς όρια τείνουν να έχουν κακό παρορμητικό έλεγχο και απογοητεύονται εύκολα όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως τους πάνε. Οι γονείς συχνά υποχωρούν στις απαιτήσεις τους για να αποφύγουν τις άσχημες εκρήξεις. Αυτή η χαμηλή ανοχή στην απογοήτευση συνεχίζεται και στην ενήλικη ζωή.
Αίσθηση δικαιώματος– Ένα παιδί που μαθαίνει ότι η κακή συμπεριφορά έχει θετικά αποτελέσματα θα αναπτύξει μια αίσθηση δικαιώματος με πολύ μικρή ανησυχία για τις ανάγκες ή τα δικαιώματα των άλλων ανθρώπων. Η αίσθηση του δικαιώματος εκτείνεται μέχρι τα ενήλικα χρόνια και συχνά εκδηλώνεται με τη χρήση εξευτελιστικής γλώσσας που μπορεί να είναι ρατσιστική ή σεξιστική.
Έλλειψη κατάλληλης ενοχής– Η ενοχή δεν είναι πάντα αρνητικό συναίσθημα. χρησιμεύει ως μια ισχυρή εντερική αντίδραση που μας λέει ότι κάναμε κάτι λάθος. Ωστόσο, ένα υγιές αίσθημα ενοχής αναπτύσσεται μόνο στο πλαίσιο στενών σχέσεων. Μια παιδική ηλικία στην οποία οι σχέσεις απουσιάζουν αλλά κάθε επιθυμία εκπληρώνεται δημιουργεί ενήλικες που δεν έχουν την κατάλληλη ενοχή ή την αίσθηση ηθικής δικαιοσύνης
Έλλειψη δεξιοτήτων αντιμετώπισης– Τα παιδιά μαθαίνουν να αντιμετωπίζουν δύσκολα προβλήματα μιλώντας για καταστάσεις με έναν γονέα που ακούει ενεργά και παρέχει καθοδήγηση. Ένα παιδί που δεν μαθαίνει υγιείς τρόπους αντιμετώπισης βλέπει τις δυσκολίες της ζωής ως συντριπτικές.
Ανία– Τα παιδιά σπάνια εκτιμούν τους κανόνες και τις ρουτίνες, τις οποίες βρίσκουν ενοχλητικές και βαρετές. Ωστόσο, οι κανόνες και οι ρουτίνες αναπτύσσουν δομή και αυτοέλεγχο που απαιτούνται για να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της καθημερινής ζωής καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν στην ενηλικίωση. Τα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς δομή γίνονται ενήλικες που απειλούνται από οτιδήποτε σταθεί εμπόδιο στο δρόμο τους. Τα υλικά αγαθά και η αναζήτηση συγκίνησης συχνά αντικαθιστούν τις σχέσεις και τη συναισθηματική εγγύτητα. Η εθιστική συμπεριφορά είναι κοινή.
Έλλειψη σκοπού– Όταν τα παιδιά μεγαλώνουν χωρίς ευθύνες, δεν έχουν στόχους ή αίσθηση σκοπού. Τείνουν να είναι συναισθηματικά άδειοι και η εσωτερική τους ένταση μπορεί να οδηγήσει σε λεκτική ή σωματική επιθετικότητα προς τους άλλους.
Κατηγορώντας τους άλλους– Οι νέοι ενήλικες συχνά εξαρτώνται από την οικογενειακή περιουσία ή τα καταπιστευματικά ταμεία, αλλά ταυτόχρονα, σπεύδουν να κατηγορήσουν τους γονείς και άλλους ανθρώπους για προβλήματα στη ζωή τους. Οι γονείς συχνά αποδέχονται την ευθύνη επειδή βιώνουν ήδη συναισθήματα ενοχής ή αποτυχίας.
Κακές δεξιότητες σχεδιασμού– Τα παιδιά που μεγαλώνουν με την αίσθηση του δικαιώματος συχνά οραματίζονται είτε ένα μη ρεαλιστικό μέλλον μεγαλεπήβολων ονείρων και επιθυμιών είτε γίνονται ενήλικες τόσο φοβισμένοι από την πρόκληση και την αβεβαιότητα που περνούν τη ζωή αδέσμευτα. Οι πλούσιοι, νεαροί ενήλικες μπορεί να παρασύρονται χωρίς άγκυρες ή να πέσουν θύματα λατρειών ή άλλων μορφών εκμετάλλευσης, ενώ άλλοι μπορεί να επιδεικνύουν μια λοξή άποψη της πραγματικότητας, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε παράξενη, κατάλληλη συμπεριφορά.
Μειωμένη ενσυναίσθηση– Οι ενήλικες που μεγαλώνουν σε εύπορες οικογένειες είναι συχνά συναισθηματικά ανώριμοι και μπορεί να δυσκολεύονται να πάρουν κοινωνικές ενδείξεις και να ανταποκριθούν στα συναισθήματα και τις ανάγκες των άλλων. Ως αποτέλεσμα, μπορεί να έχουν μεγάλη δυσκολία να ενταχθούν σε κοινωνικές ομάδες, κάτι που μπορεί να οδηγήσει σε αισθήματα απομόνωσης και μοναξιάς. Οι κοινωνικοί δεσμοί που δημιουργούνται στην παιδική ηλικία τείνουν να είναι επιφανειακοί και σπάνια συνεχίζονται στην ενήλικη ζωή.
Προβλήματα αντοχής στην πίεση των συνομηλίκων– Οι ενήλικες που μεγαλώνουν περιτριγυρισμένοι από πλούτο και προνόμια τείνουν να έχουν αδύναμες προσωπικότητες που υπερτονίζονται από μεγαλοπρέπεια. Ως αποτέλεσμα, μπορεί να αισθάνονται αβέβαιοι όταν πρόκειται να αντισταθούν στην πίεση των συνομηλίκων ή στο δέλεαρ των υλικών αγαθών.
Δυσκολίες με τον ανταγωνισμό– Τα παιδιά πλούσιων οικογενειών συχνά δυσκολεύονται να συνεργαστούν με άλλους, γεγονός που καθιστά τον ανταγωνισμό είτε μια μάχη που πρέπει να κερδηθεί είτε ένα πρόβλημα που πρέπει να αποφευχθεί για να αποφευχθεί το άγχος και το αίσθημα ανασφάλειας.
Πρόληψη και θεραπεία της εύπορης παραμέλησης– Οι γονείς και τα παιδιά πρέπει να συνειδητοποιήσουν τη σημασία της δημιουργίας ορίων και του να λένε όχι, και ότι η ζωή έχει πάντα δυσκολίες, ακόμη και με την παρουσία ακραίου πλούτου. Η ικανότητα έκφρασης συναισθημάτων, συμπεριλαμβανομένης της αγάπης, είναι κρίσιμη.
Αναζητώντας βοήθεια– Οι πλούσιοι γονείς και τα παιδιά επωφελούνται από την τεχνογνωσία ενός ειδικευμένουψυχίατρος, ο οποίος μπορεί να αξιολογήσει την κατάσταση και να αποκλείσει ψυχικές ασθένειες, κατάχρηση ουσιών ή διαταραχές όπως η ΔΕΠΥ. Ένας ψυχίατρος μπορεί επίσης να αναγνωρίσεικατάθλιψη,ανησυχία ή οποιοδήποτε άλλο υποκείμενο ζήτημα. Η οικογενειακή θεραπεία βοηθά τους γονείς να αντιμετωπίσουν τις ενοχές και την ντροπή και να μάθουν να σπάνε τον κύκλο της εύπορης παραμέλησης.
Ο δρόμος προς την ευτυχία: Η συμβουλευτική βοηθά τις πλούσιες οικογένειες να συνειδητοποιήσουν ότι η αληθινή ευτυχία δεν προέρχεται από την επιτυχία ή τον υλικό πλούτο, αλλά από την ολοκλήρωση και την αίσθηση του σκοπού. Τα εργαλεία για την εύρεση σκοπού στη ζωή περιλαμβάνουν τη φιλανθρωπία, τις επιχειρηματικές προσπάθειες, τη συμμετοχή σε δραστηριότητες που προάγουν τη θετική κοινωνική αλλαγή καιλειτουργία ρόλουΓια τους άλλους.
