Co jest najlepsze? Całkowite i całkowite unikanie alkoholu czy bardziej umiarkowane podejście? Czy jest w ogóle możliwe, aby osoba uzależniona używała alkoholu umiarkowanie bez całkowitego odstawienia?
To trudne pytanie i specjaliści dyskutują na ten temat od ponad 50 lat. Odpowiedź zależy od wielu czynników i nie ma jednego uniwersalnego rozwiązania.
To normalne, że ludzie opierają się idei całkowitego zaprzestania picia, kiedy zaczynają zdawać sobie sprawę, że praca, zdrowie lub związki są zagrożone z powodu problemu z alkoholem. Chcą nauczyć się pić mniej i rzucić picie zanim dojdą do stanu upojenia alkoholowego.
Ta próba umiaru może być korzystna, ponieważ dla osób ciężko pijących każda redukcja picia jest dobra, a próba umiaru jest pierwszym krokiem do wyzdrowienia. Osoby, które po raz pierwszy próbują zachować umiar, przyznają się do tego, że problem istnieje i wykazują gotowość do zmian.
Jednakże w niektórych przypadkach ludzie w końcu dochodzą do wniosku, że całkowita abstynencja jest lepszym rozwiązaniem i jest łatwiejsza niż próba utrzymania kontroli.
Według Harvard University Medical School umiarkowane picie jest skuteczne tylko dla ludzi, którzy nie rozwinęli jeszcze poważnego uzależnienia lub nie doświadczyli jeszcze poważnych konsekwencji w wyniku picia. Nauka umiarkowanego picia może pomóc ludziom w ustaleniu celów i podejmowaniu lepszych decyzji, zanim przekroczą granicę alkoholizmu.
Jedno z badań śledziło osoby pijące przez trzy do ośmiu lat po ukończeniu programu samokontroli behawioralnej. Wyniki wykazały, że szanse na skuteczne picie umiarkowane drastycznie maleją w zależności od stopnia uzależnienia. Osoby w początkowym stadium problemu z piciem mogą osiągnąć sukces.
Jeśli martwi się Pan swoim piciem, warto zastanowić się nad kilkoma rzeczami.
Umiarkowanie może być warte rozważenia, jeśli:
- Prowadzi Pan stabilny tryb życia, w tym stałą pracę i wspierającą rodzinę i przyjaciół.
- Nie ma Pan żadnych poważnych problemów życiowych, takich jak trudności z zatrudnieniem, aktualny rozwód, niedawna śmierć w rodzinie lub przewlekłe problemy medyczne.
- Nie ma Pan depresji, lęków, lub innych problemów ze zdrowiem psychicznym, które mogą powodować, że używa Pan/Pani alkoholu do samoleczenia.
- Jest Pan/Pani gotowy/a w pełni poświęcić się umiarkowanemu piciu.
- Nie używa Pan/Pani narkotyków.
- Nie ma Pan/Pani w rodzinie historii uzależnienia od narkotyków lub alkoholu.
- Jest Pan gotów poradzić sobie z "łatwiejszymi" problemami, takimi jak niska samoocena, trudności z ustaleniem granic lub częste problemy z poczuciem własnej wartości.
Abstynencja jest prawdopodobnie najlepszym rozwiązaniem, jeżeli:
- Ma Pan skłonność do wojowniczości, przemocy lub agresji podczas picia, nawet niewielkich ilości.
- Ma Pan skłonność do prowadzenia samochodu po pijanemu, był Pan aresztowany za prowadzenie samochodu po pijanemu lub miał Pan wypadek podczas prowadzenia samochodu po pijanemu.
- Przyjmują Państwo leki, które mogą wchodzić w interakcje z alkoholem.
- Nie osiągnęli Państwo wymaganego prawem wieku do picia.
- Próbowali Państwo bezskutecznie przestać pić lub ograniczyć picie.
- Przeżyli Państwo ciężkie systemy odstawienia alkoholu, takie jak drgawki lub delirium tremens (DTs).
- Nie są Państwo w stanie przestać pić, kiedy już zaczęli Państwo pić.
- Przeżywa Pan omdlenia lub utratę pamięci będąc pod wpływem.
- Nadal pije Pan, nawet jeśli Pana picie powoduje oczywiste problemy w związkach lub zatrudnieniu.
- Rozwija się u Pana tolerancja na alkohol (potrzebuje Pan coraz większych ilości).
- Ma Pan w rodzinie historię uzależnienia od narkotyków lub alkoholu.
- Zaczął Pan pić w bardzo młodym wieku (przed 15 rokiem życia).
- Ma Pan lub miał inne uzależnienia (hazard, praca, seks, leki na receptę, etc.).
- Pani lekarz zalecił, aby przestała Pani pić.
Co jest dla Pani najlepsze?
