Interwencja jest potężnym narzędziem, które często zmusza osoby uzależnione do podjęcia leczenia, gdy sytuacja wydaje się beznadziejna i nic innego nie działa. Przyjaciele i członkowie rodziny, którzy przeprowadzili interwencję, mają z pewnością duże nadzieje, że ich ojciec, matka, córka, syn, przyjaciel lub pracownik ukończą leczenie odwykowe i znajdą drogę do wyzdrowienia z nałogu, który tak długo ich nękał. Zazwyczaj te wielkie nadzieje przyćmiewa szereg emocji, takich jak ulga, strach, zmartwienie, poczucie winy, złość, niepokój i smutek - a przede wszystkim obawa o to, co będzie dalej.
Co się dzieje po interwencji?
Miejmy nadzieję, że osoba, u której przeprowadzana jest interwencja, zgodzi się na natychmiastowe podjęcie leczenia odwykowego. Jeżeli osoba jest uzależniona od narkotyków lub alkoholu, pierwszym krokiem jest detoks, który w zależności od stopnia uzależnienia może odbyć się w placówce medycznej lub szpitalu. Detoks trwa z reguły od trzech dni do tygodnia. Detoks definiuje się jako proces "pozbycia się wybranej substancji z organizmu", często z pomocą i interwencjami medycznymi.
Podczas detoksu osoba przechodzi również badania medyczne i psychologiczne w celu przygotowania do leczenia, które rozpoczyna się natychmiast po zakończeniu detoksu. Leczenie trwa z reguły minimum 30 dni i często trwa dłużej, w dużej mierze zależy to od wcześniejszej "historii" i motywacji osoby, która chce wyzdrowieć.
Co zrobić, jeżeli interwencja się nie powiedzie?
Czasami interwencja się nie udaje, nawet jeżeli zrobili Państwo wszystko jak należy. Osoba, której dotyczy interwencja, może odmówić leczenia, twierdząc, że nie chce pomocy lub że sama potrafi zerwać z nałogiem.
Możliwe jest również, że osoba, która zgodziła się na leczenie, odchodzi wcześniej, nie realizując programu do końca.
Jakkolwiek jest to bardzo przykre dla organizatorów interwencji, ważne jest, aby nie obwiniać siebie. Również, mimo że będą Państwo zniechęceni i źli, nie należy postrzegać odmowy jako całkowitej porażki. Poniższe wskazówki mogą pomóc Państwu w ustaleniu, jakie kroki należy podjąć w przypadku niepowodzenia interwencji:
- Podczas interwencji dokładnie przedstawili Państwo, co się stanie, jeżeli leczenie nie zostanie przyjęte lub zakończone. Na przykład, mógł Pan powiedzieć osobie, że nie będzie Pan tolerował pewnych zachowań, lub że nie będzie Pan płacił rachunków lub zapewnił mieszkania. Teraz nadszedł czas, aby natychmiast stanąć za swoimi słowami, bez względu na to, jak trudne będą. Wszyscy uczestnicy interwencji muszą postępować tak, aby dana osoba zrozumiała, że Pan(i) mówił(a) to, co powiedział(a). W przeciwnym razie słowa nie mają żadnego znaczenia.
- Rozważmy zorganizowanie kolejnej interwencji, ale nie od razu. Jeżeli Państwa ukochana osoba będzie miała czas na przemyślenie tego, jak bardzo zmieniło się jej życie od czasu interwencji, może być bardziej skłonna do podjęcia leczenia odwykowego.
- Pozostawać w kontakcie z innymi uczestnikami interwencji. Proszę rozważyć regularne spotkania, aby porozmawiać o sytuacji i zapewnić sobie wzajemne wsparcie. To pomoże Państwu zachować siłę i utrzymać granice, które ustalili Państwo podczas pierwszej interwencji.
- Nie traćcie Państwo nadziei i nie odwracajcie się od uzależnionego przyjaciela lub członka rodziny. Chociaż nie oferuje Pan już takiego samego wsparcia jak wcześniej, ważne jest, aby dać tej osobie do zrozumienia, że nadal ją Pan kocha i że się Pan nie poddał.
- Użyjcie Państwo tego czasu jako okazji do nauki. Proszę czytać i uczyć się na temat uzależnienia i powrotu do zdrowia.
- Nie pozwólcie Państwo, aby nieudana interwencja powstrzymała Państwa od cieszenia się życiem. Proszę nadal spędzać czas z przyjaciółmi i rodziną. Proszę zaangażować się w działalność, którą Pan lubi.
- Jeśli to konieczne, proszę skorzystać z pomocy doradcy, który pomoże Panu uporać się z gniewem i rozczarowaniem po nieudanej interwencji i proszę wiedzieć, że będzie druga szansa. W międzyczasie proszę jednak skupić się na sobie, swoim życiu, swoim rozwoju osobistym i wzroście. Jeden z członków rodziny powiedział nam kiedyś: "Musiałam nauczyć się "iść do wewnątrz" - kiedy ja się zmieniłam, zmieniła się również zewnętrzna strona - osoba uzależniona. Odpuściłem i to był "bodziec" dla mojego członka rodziny, aby wyzdrowieć i rozpocząć leczenie".
